“ Damarları oluk oluk
Vurdular güneşte sarı,
Rüzgarda alacalı
Saplarım üzerine…”
SİZDEN GELENLER ( Haluk ÖZKAN’dan )
BUĞDAYIN ÖYKÜSÜ
Yeşile hasret,
Toprak damları arsız,
Ve kör bir bıçağa benzeyen
Rüzgarı amansız
Bir dağ başındayım.
Köyün kırkbeşliğinden,
Boyun eğmiş yazgısına
Çulsuz oğlu
Ahmet’in ;
Karanlık ambarındayım.
Ben; dam diplerinde
Koca kafalı çocukların,
Ben ömür tüketenlerin tarlada
Kızlı kızanlı
Ben; boğazlarında
Bir lokma ekmek,
Biricik aşıyım,
Ben; dağda taşta Anadolu’mun
Yaşam savaşıyım.
Etrafını kuşburnu çalılarının,
Ve dikenli otların
Çevirdiği yokuş tarlada
Gidiyorlar
Çizgi, çizgi
Ağır, ağır
Ahmet’in öküzü önde
Çulsuz Ahmet arkada
Menteşeleri hayli çürümüş kapım
Açıldı aydınlığa doğru
Fadik kızı gördüm eşikte
Rengini benden almış saçları
Belik ,belik
Gözleri süzgün ,süzgün
Dağıttılar her birimi bir yana
Dudaklarında besmele
Ellerinde bereket
Ve gözlerinde umutla.
Topraklar dünyanın her yerinde
Topraklar verimli,
Topraklar kıraç,
Toprakları işliyor insanlar
Kiminin var biçerdöverleri,
Kimi toprak yoğuruyor elleri.
Önce yağmurla buluştu toprak ana
Sonra gelinliğini giydi bembeyaz
dağlarda kurtlar uludu,
Nağmeleri taşıdı deli rüzgar
Taa uzaklara...
Geceler gündüzleri
Gündüzler geceleri kovaladı
Görüldü ilk yazın ucu
Harlayıverdi çiçek çimen
İlk filizini verdiğinde dünyaya,
Bir kadın gibi,
Mutluydu toprak ana da
Yüzü kızardı
Bedeni terledi,
Ovalarda gelincik çiçeğinden
Ve dağlarda sel sularından
Kimseye yol vermedi.
Gün ışıdı mı dağlarda rengarenk,
Önce beni aydınlatır.
Yel esti mi bıçak gibi,
Dağılır önce benim saçlarım
Dünyadan haberim yok
Çok şükür,
Yeter bana toprağım çulsuzlarım.
Çiçekler meyveye durduğunda
Ağaçlarda,
Güneş yandığında,
Alev alev tepemizde,
Topraklarla beraber otlar da kurudu
Ağırlaşan başağım
Ve uzayan boyumla
Rüzgar ne yöne,
Ben o yöne,
Rüzgar hızlı,
Ben dalgalı,
Rüzgar yanık,
Ben sevdalı.
Ben geldi zamanı deyip
Bismillah çekti çulsuzlar
Derinden derine...
Ellerinde keskin orakları,
Damarları oluk oluk
Vurdular güneşte sarı,
Rüzgarda alacalı
Saplarım üzerine.
Nasırlı elinde orağı sımsıkı
Perçemlerine ak düşmüş
Çulsuzun karısı,
Ve buğday başaklarına karışan
Fadik kız terliyor.
Bu ter düştüğünde yere,
Aktığında alınlardan
Damla ,damla,
Bil ki bu alın köylünündür
Bil ki bu köylü dertlidir
Bu derdi açlıktandır,
Açlığı başkasındandır.
Her çalının çizikleri
Ellerinde ayaklarında
Vurdular on gün on gece orakları
Taşıdılar sapları harmana
Hiç yorulmadan
Bir Ahmet’in öküzünün
Bir Fadik kızın sırtında,
Rüzgar çıkıp etrafa savrulmadan
Düvenin altında onca ezildim
İnanın üzülmedim hiç
Biliyorum bu üretimdir
Ekmek parasıdır.
Acı çeken ben değil
Köylünün kanayan yarasıdır
Topladılar harmanda ezilmişimi,
Verdiler makineye,
Makine dedim aldanmayın
Tahtadır içi pervaneli,
Sakın motorlu bir şey sanmayın.
Samanı buraya atacaklar
Bütün gece kan ter içinde
Beni samanımdan ayıracaklar
Yol yok ,yolak yok
Motor nereden gelsin.
Elektrik de neymiş
Gel ki burada ay ışığını göresin.
Uyanır kuş böcek
Köyün sessizliğinde.
Taze saman kokuları gelir
Diğer harmanlardan.
Canları çıkmıştır,
Yorulmuştur çulsuzlar,
Gözleri kapanırcasına,
Uykusuzdurlar.
Çalışmak gerek
Yaşam uyku dinlemez.
Buğdaylar bekler çulsuzları
Değirmene götürmeden ezilmez.
Köpüklü dağ suyunun altında
Döner taş ağır ağır..
Ezer bizleri,
Bembeyaz ve tertemiz.
Bunca ay kahrını çektiniz toprağın,
Yok mudur buncacık hisseniz.
Yıldır gibi her yıl,
Yine dişleri kan dolacak,
Yine toprak yoğuracak elleri,
Yine dikecekler gözleri semaya,
yine beni ekecekler.
Nice çekti çulsuzlar,
Nice çekecekler....
Haluk ÖZKAN
