“ … ve onlar gibi görmeye başladığın gün;
birde bakacaksın çocuklar aç,
Karda donmuş bebek cesetleri…”

SİZDEN GELENLER…

BİZE YASAK

I
Bize özgürlük yasak, bize gülmek,
bize güneşe sırtımızı vermek
Gezip görmek yasak bize
Yeryüzünde tel örgüler, gökyüzünde barut kokusu
Haykırsam hapis, sussam kölelik
Cayır cayır yanmakta kardeşlik.
Karanlıkta kömürden de kara; ateşin rengi.

Bize düşünmek yasak, bize düşlemek,
bize düş içinde düş görmek.
Yazıp çizmek yasak bize
Bir tarafta kahpe pusu, bir tarafta cellâtlar.
Söylesem cereyan, yazsam teneşir
Üçer beşer asılmakta insanlık
Yeraltında kuşlardan da özgür; ölüler şehri.

Gör ki tüm cihana musallat bunca kahpe kıyımlar.
Her yürek ayni hisle taşıyorken acıyı
Her vahşetin bir vatani var değil.
Bu dünyaya zulüm yayan zalim
kendi zulmüne kurban gitmeli mutlak.

II
Oysa sen, aman, diyorsun, aman
Kendi bencilliğinde bin yaşasın her insan.
Zulme duyarsız zalime kör,
her vahşette biraz daha kayıtsız
Ölüm yok mu her yaşamın sonunda...

Kaldır kafanı bir bak;
kimleri sokmakta simdi sana dokunmayan yılanlar?
Neden kaçarsın var gücünle gerçeklerden neden?
Sen görmesen de yaşanmayacak mı acılar
ve sen görmedikçe daha bir azmayacak mı zulüm?
Seni de bulacaklar bir gün mutlaka,
sana da gelecek sıra.

Senin yurdunu yuvanı gösterecekler;
İste diyecekler, iste bak
Caninin canında duyacaksın acıyı.
ve onlar gibi görmeye başladığın gün;
birde bakacaksın çocuklar aç,
Karda donmuş bebek cesetleri.
               Günay AKTÜRK